او سالها در خط مقدم نبردی خاموش اما سرنوشتساز ایستاد؛ نبردی که دشمن آن را تهدیدی جدی برای سلطهطلبی خود میدانست. شهادت فخریزاده، نه یک ترور ساده، بلکه اعتراف آشکار دشمن به تأثیرگذاری عمیق او در معادلات امنیتی و راهبردی جمهوری اسلامی ایران بود.
خاستگاه و شکلگیری شخصیت علمی ـ ایمانی
Workflow: {}
محسن فخریزاده در خانوادهای متدین و انقلابی رشد یافت؛ خانوادهای که ایمان، تلاش و مسئولیتپذیری را اصل زندگی میدانست. از همان سالهای نوجوانی، نبوغ علمی او در کنار تعهد دینی و روحیه انقلابیاش آشکار بود. او علم را از همان ابتدا، جدا از اخلاق و ایمان نمیدید و باور داشت دانشی که در خدمت مردم و کشور نباشد، ارزشی ماندگار نخواهد داشت.
تحصیل در رشتههای پیشرفته علمی، برای فخریزاده سکوی پرتاب به سمت مسئولیتهای بزرگتر بود؛ مسئولیتهایی که اغلب در سکوت، بیهیاهو و دور از نگاه رسانهها انجام میشد. او بهخوبی میدانست که برخی میدانها، نیازمند گمنامیاند.
ورود به جهاد علمی و امنیتی
با پیروزی انقلاب اسلامی و بهویژه در سالهای پس از دفاع مقدس، نیاز کشور به توسعه علمی بومی و مستقل بیش از پیش احساس میشد. فخریزاده از نخستین دانشمندانی بود که بهصورت جدی وارد عرصههای راهبردی علم شد؛ حوزههایی که مستقیماً با امنیت ملی و بازدارندگی کشور پیوند داشت.
او سالها در طراحی، مدیریت و پیشبرد پروژههای کلان علمی نقشآفرینی کرد؛ پروژههایی که دشمنان ایران بارها تلاش کردند با تحریم، تهدید و ترور، آنها را متوقف کنند. فخریزاده در این میدان، تنها یک محقق نبود؛ بلکه فرماندهای علمی بود که با نگاه راهبردی، مسیر پیشرفت را برای نسلهای بعدی هموار ساخت.
مدیریت پنهان، اثرگذاری آشکار
شهید فخریزاده بهندرت در انظار عمومی ظاهر میشد، اما اثر تصمیمها و تلاشهایش در بالاترین سطوح امنیتی و دفاعی کشور نمایان بود. دشمنان جمهوری اسلامی، او را «مغز متفکر» برخی پیشرفتهای راهبردی ایران میدانستند و سالها نامش در صدر فهرست ترور رژیم صهیونیستی قرار داشت.
با این حال، او هرگز میدان را ترک نکرد. تهدیدها را میشناخت، خطر را درک میکرد، اما باور داشت عقبنشینی نخبگان، بزرگترین ضربه به آینده کشور است. همین ایستادگی آگاهانه، از او چهرهای ساخت که دشمن، حذف فیزیکیاش را تنها راه مقابله با پیشرفت ایران میدانست.
ایمان، تواضع و زیست انقلابی
در کنار جایگاه علمی و راهبردی، شهید فخریزاده به اخلاق، تواضع و سادهزیستی شهره بود. او از شهرت گریزان و به کار عمیق علاقهمند بود. ارتباطش با همکاران و نیروهای جوان، پدرانه و آموزنده بود و همواره بر تربیت نسل آینده دانشمندان متعهد تأکید داشت.
نماز اول وقت، انس با قرآن و توجه به خانواده شهدا، بخش جداییناپذیر زندگی او بود. برای فخریزاده، علم بدون معنویت، ناقص و حتی خطرناک به شمار میرفت. همین نگاه، از او شخصیتی جامع ساخته بود که هم در علم پیشرو بود و هم در اخلاق، الگو.
شهادت؛ اعتراف دشمن به یک شکست بزرگ
در آذرماه ۱۳۹۹، دستان آلوده دشمنان ایران اسلامی، در اقدامی تروریستی و ناجوانمردانه، شهید محسن فخریزاده را به شهادت رساندند. این ترور، موجی از واکنشهای جهانی را برانگیخت و بیش از هر چیز، عمق اثرگذاری این دانشمند ایرانی را آشکار کرد.
شهادت فخریزاده، نشان داد که دشمن، از پیشرفت علمی مستقل بیش از هر سلاحی هراس دارد. او را ترور کردند، زیرا نتوانستند مسیر علمیای را که بنا نهاده بود، متوقف کنند. خون او، سند مظلومیت دانشمندان ایرانی و گواه حقانیت راهی شد که انتخاب کرده بود.
ماندگاری یک راه و یک مکتب
امروز نام شهید محسن فخریزاده، فراتر از یک فرد، به مکتبی در علم و مقاومت تبدیل شده است؛ مکتبی که میآموزد پیشرفت واقعی، با شجاعت، ایمان و آمادگی برای پرداخت هزینه همراه است. او ثابت کرد که جهاد، تنها در میدان نظامی خلاصه نمیشود، بلکه در آزمایشگاهها، مراکز تحقیقاتی و اتاقهای فکر نیز جریان دارد.
راه فخریزاده، راه دانش در خدمت عزت، استقلال و امنیت ایران اسلامی است؛ راهی که با خون او امضا شد و با همت شاگردان و ادامهدهندگانش، همچنان پرقدرت ادامه خواهد یافت.
