بسم الله الرحمن الرحیم
«السلام علیکِ یا فاطمه الزهراء، یا بنت رسول‌الله»
در سوگ بانویی نشسته‌ایم که نه‌تنها مادرِ پدر خویش بود، که مادرِ تمام مظلومان تاریخ است؛ بانویی که در سکوتش، فریادی نهفته بود بلندتر از هر خطابه‌ای و در اشک‌های شبانه‌اش، نوری بود که تا قیامت راه را بر اهل یقین روشن می‌سازد.
شهادت حضرت صدیقه طاهره، کوثر نبوت و گوهر ولایت، زخمی است که هر سال تازه‌تر می‌شود و دل‌های عاشقان اهل‌بیت را به آتش می‌کشد. این داغ، داغی نیست که با گذر زمان التیام یابد؛ بلکه هر سال، با یادآوری آن کوچه‌ی تنگ و آن درِ نیم‌سوخته، بغضی تازه در گلوی تاریخ می‌نشیند.
ای بانوی دو عالم، ای مادر سادات، ما فرزندان توایم؛ در هر زمان و مکان، در هر لباس و مقام، سربازان راه ولایت توایم. امروز که در سوگ تو سیاه‌پوشیم، عهد می‌بندیم که پرچم مظلومیتت را بر دوش کشیم و راهت را تا ظهور منتقم خونت، حضرت بقیه‌الله الاعظم (ارواحنا فداه)، ادامه دهیم.
این ایام را به عموم شیعیان و عاشقان ولایت اهل بیت (ع)، به‌ویژه سادات گرامی، تسلیت و تعزیت عرض می‌نمایم.
