امروزه ایران با بیش از ۳۰ هزار هکتار سطح زیر کشت گل محمدی، بزرگ‌ترین تولیدکننده این گل در جهان به‌شمار می‌رود. مناطقی چون کاشان، قمصر، نیاسر، میمند، نیشابور و استهبان از قطب‌های تاریخی و فرهنگی کشت این گل هستند. با این حال، در منابع اروپایی و آماری مرتبط با تولید جهانی روغن و گلاب گل محمدی، نام عربستان سعودی حتی در فهرست کشورهای تولیدکننده نیز دیده نمی‌شود. این در حالی است که کشورهایی مانند بلغارستان، ترکیه، ایران و هند به‌عنوان چهار قطب اصلی تولید جهانی روغن گل رز شناخته می‌شوند.
اقدام اخیر عربستان برای ثبت جهانی گل محمدی به نام خود، به‌درستی با واکنش کارشناسان، پژوهشگران و فعالان حوزه میراث فرهنگی روبه‌رو شده است. در این باره ایرج رستگار، رئیس موزه گل محمدی ایران، این اقدام را نوعی تحریف تاریخی دانسته و تأکید کرده است که «صیانت از گل محمدی ایران، صیانت از میراث فرهنگی ملی و هویت ایرانی است».
افزون بر این شواهد تاریخی، یک نکته بسیار مهم و نمادین نیز وجود دارد: هر سال مراسم شست‌وشوی خانه خدا در عربستان با گلاب اصیل کاشان انجام می‌شود؛ گلابی که از گل محمدی ایرانی استخراج می‌شود و شهرت جهانی دارد. همین واقعیت، خود گواهی روشن بر اصالت و جایگاه تاریخی ایران در پرورش و تولید گل محمدی است.
در حقیقت، در حالی‌که عربستان از گلاب ایرانی برای آیین‌های مذهبی خود استفاده می‌کند، تلاشش برای نسبت دادن خاستگاه گل محمدی به خاک خود، نوعی بهره‌برداری سیاسی و نمادین از یک میراث اصیل ایرانی تلقی می‌شود.
این مسئله نشان می‌دهد که ثبت جهانی گل محمدی به نام ایران نه‌تنها یک ضرورت علمی و اقتصادی، بلکه یک مطالبه فرهنگی و ملی برای پاسداشت میراث هویتی ایرانیان است.
