✅ هر روز که بی‌خبر از امام زمان بگذرد، روزی است که از خویشتنِ حقیقی‌مان فاصله گرفته‌ایم. او نه تنها امید آینده، که آیینه‌ای است برای اکنونِ ما؛ آیینه‌ای که اگر بر آن غبار غفلت بنشیند، راه‌ها در تاریکی فرو می‌رود. ارتباط با او، همچون نوشیدن جرعه‌ای از چشمه زلال است؛ باید هر صبح و شام، دل را به یادش تازه کرد، سلامی فرستاد، دعایی زمزمه نمود، تا رشته پیوند گسسته نشود. بی‌توجهی، همان فراموشی است که انسان را در بیابان بی‌چراغ رها می‌کند؛ اما توجه روزانه، همان شعله‌ای است که در دل می‌ماند و راه را روشن می‌سازد. انتظار، اگر تنها نامی بر زبان باشد، پژمرده می‌شود؛ ولی اگر هر روز در جان ما جاری شود، به نیرویی بدل می‌گردد که زندگی را معنا می‌بخشد. در این پیوند مداوم، انسان نه تنها به امام خویش نزدیک می‌شود، بلکه به حقیقت خود نیز بازمی‌گردد؛ حقیقتی که در روشنای حضور او معنا می‌یابد.